Samorząd Województwa Mazowieckiego dofinansował remonty zabytków, również sakralnych na kwotę prawie 14 mln zł. W diecezji radomskiej dotacje otrzyma 15 parafii m.in. we Wrzosie, Bukównie czy Kozienicach.
O wsparcie finansowe mogli ubiegać się właściciele lub posiadacze obiektów wpisanych do rejestru zabytków. Dotacje zostały przyznane na konserwację, renowację oraz roboty budowlane przy zabytkach. W ramach programu „Mazowsze dla zabytków” wpłynęło w sumie 276 wniosków, z czego 47 nie spełniło wymogów formalnych.
- Pomoc na ochronę zabytków jest dla właścicieli tych obiektów nieoceniona. To na nich spoczywa obowiązek utrzymania zabytku w dobrym stanie, remontów czy konserwacji. A to wiąże się z ogromnymi wydatkami. Stąd nasza pomoc - podkreśla marszałek Adam Struzik.
Parafie w diecezji radomskiej otrzymały prawie 1,8 mln zł. Najwięcej, bo 220 tys. zł otrzymała parafia pw. św. Krzyża w Kozienicach. Pieniądze przeznaczy na konserwację zabytkowej ambony. 200 tys. zł na wymianę odeskowania z sosnowego na modrzewiowe wszystkich ścian wewnętrznych w kościele w Chynowie otrzymała miejscowa parafia pw. św. Trójcy. 180 tys. zł na prace konserwatorsko-restauratorskie historycznych warstw malarskich części sufitowej nawy głównej kościoła parafialnego otrzymała parafia pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Rzeczniowie.
Reklama
Do remontu zabytkowych schodów wraz z murem oporowym przy wejściu głównym na placu kościelnym w Chlewiskach przygotowuje się parafia pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Na ten cel otrzymała 180 tys. zł. Remont konserwatorski przejdzie budynek bramny przy Zespole Klasztornym Bernardynów w Radomiu, który znajduje się na liście Pomnik Historii. Zakonnicy otrzymali na to zadanie 180 tys. zł.
Ponadto wsparcie otrzymały parafie: w Tczowie, Solcu nad Wisłą, we Wrzosie, w Bukównie, Ciepielowie, Starej Błotnicy, Suchej, Kazanowie, Skrzyńsku i Ruskim Brodzie.
Z danych Narodowego Instytutu Dziedzictwa wynika, że w województwie mazowieckim znajduje się ponad 8 tys. obiektów zabytkowych w grupie zabytków nieruchomych. Są to zarówno pojedyncze obiekty, jak i ich zespoły czy też całe układy urbanistyczne. Wiele z nich wymaga remontów lub rewitalizacji. Od lat w takich pracach pomaga samorząd województwa mazowieckiego, dofinansowując remonty obiektów zabytkowych w ramach programu „Mazowsze dla zabytków”.
Odnowione budynki klasztorne, dodatkowy wjazd na Jasną Górę oraz kompleksowa renowacja bazyliki jasnogórskiej - dobiegł końca projekt „Kompleksowa restauracja zabudowań Klasztoru Ojców Paulinów na Jasnej Górze”, dofinansowany ze środków Unii Europejskiej oraz z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Na Jasnej Górze odbyła się konferencja podsumowująca czteroletnie działania.
Nigdy wcześniej w historii na Jasnej Górze nie były prowadzone prace zakrojone na tak szeroką skalę.
Ponad 1200 lat dzieli nas od czasów, w których żył i działał św. Hubert. Właśnie ta różnica dwunastu wieków sprawiła, że na to, co o nim wiemy, składają się: prawda, legendy
i mity.
Prawdopodobnie urodził się w 655 r. w znanej i znakomitej rodzinie, na obszarze dzisiejszych Niderlandów. W wieku około 18 lat został oddany na dwór
króla Frankonii, a tam poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał przynajmniej jednego syna. Przez kilka lat pełnił życie pełne przygód jako rycerz. Później został
kapłanem i uczniem św. Laparda, a po jego śmierci, ok. 708 r. objął po nim półpogańską diecezję Maastricht. Miał ogromne zasługi w nawracaniu na wiarę chrześcijańską
swoich ziomków, którzy dotychczas czcili bożków germańskich. Zmarł w Liege około 727 r., gdzie pochowano go w tamtejszej katedrze. W 825 r. część jego relikwii
przeniesiono do Andage, które od tej chwili otrzymało nazwę Saint Hubert.
Kult św. Huberta bardzo szybko szerzył się w Europie. Jako patron myśliwych odbierał cześć od XI w., co szczególnie może dziwić, gdyż w najstarszych pismach brak informacji na
temat jego działalności na niwie łowieckiej. W XIV w. kult św. Huberta połączono z elementami kultu św. Eustachego. Św. Eustachy żył na przełomie I i II w.
Z tego okresu pochodzi słynna legenda o jeleniu. Św. Eustachy jeszcze jako Placydus był naczelnikiem wojskowym cesarza Trajana i oddawał cześć bożkom rzymskim. W czasie
jednego z polowań ujrzał jelenia z krzyżem pośrodku poroża. Jeleń nakazał Placydusowi ochrzcić się i przyjąć imię Eustachy. Kult św. Eustachego popularny był zwłaszcza
w Kościele wschodnim.
Apokryfy o św. Hubercie przeniosły motyw jelenia na grunt chrześcijaństwa zachodniego, umieszczając je w realiach VII w. Mówi się, że gdy żona Huberta wyjechała do swojej umierającej
matki, jej osamotniony mąż zaczął hulaszcze życie, a nade wszystko pokochał polowania, które zmieniły się w rzezie zwierzyny prowadzone bez umiaru. W trakcie jednego z takich
polowań Hubert ujrzał wynurzającego się z kniei wspaniałego jelenia z krzyżem, jaśniejącym niezwykłym blaskiem pomiędzy pięknymi rozłożystymi rogami. Jednocześnie usłyszał nieziemski
głos: „Hubercie! Dlaczego niepokoisz biedne zwierzęta i zapominasz o zbawieniu duszy?”.
Wydarzenie to spowodowało wewnętrzną przemianę Huberta, który od tego momentu zmienił swoje życie. Kanonizowany po śmierci, został patronem myśliwych, a dzień jego śmierci i przeniesienia
jego relikwii do klasztoru w Andagium - 3 listopada jest świętem myśliwych. Kolejne wątki kultu Świętego dodali pewnie sami myśliwi, którzy mają niezwykłą wyobraźnię.
Ze względu na swoje życie, związane z radykalnym, gwałtownym nawróceniem, jest św. Hubert dzisiaj niezwykle popularny. Dynamizm jego życia i nawrócenia może utwierdzać w przekonaniu,
że każdy z nas ma szansę zmienić swoje życie na lepsze, a dla każdego chrześcijanina głos z nieba: „Hubercie! Odmień swoje życie...” - jest wezwaniem
do stawania się lepszym, bardziej doskonałym, świętym.
Dokument Dykasterii Nauki Wiary, zaaprobowany przez Papieża Leona XIV, precyzuje, jakich tytułów należy używać w odniesieniu do Matki Bożej. Szczególną uwagę zwraca na określenie „Pośredniczka wszystkich łask”.
Mater Populi fidelis (Matka Ludu wiernego) to tytuł noty doktrynalnej opublikowanej dzisiaj, we wtorek 4 listopada, przez Dykasterię ds. Doktryny Wiary. Nota, podpisana przez prefekta, kardynała Víctora Manuela Fernándeza, oraz sekretarza sekcji doktrynalnej, ks. Armando Matteo, została zaaprobowana przez Papieża 7 października. Jest ona owocem długiej pracy teologicznej całego kolegium. To tekst doktrynalny poświęcony pobożności maryjnej, skupiający się na osobie Maryi, która – jako Matka wierzących – jest ściśle związana z dziełem Chrystusa. Nota przedstawia biblijne podstawy pobożności maryjnej oraz przywołuje liczne wypowiedzi Ojców Kościoła, Doktorów Kościoła, tradycji wschodniej oraz myśli ostatnich papieży.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
