Pewnie każdy z nas, uczestników, miał różne obawy związane z wyjazdem w tak długą podróż autokarem. Mieliśmy do pokonania ok. 5 tys. km. Na szczęście słowa ks. Józefa Kuli, który przed wyruszeniem zapewniał nas, że „niedługo wszystko się ułoży i zapomnimy o wszelkich wątpliwościach”, szybko okazały się rzeczywistością. Każdy znalazł dogodne dla siebie miejsce w autokarze, otrzymał na drogę błogosławieństwo bp. Kazimierza Górnego i ruszyliśmy na południe Europy.

Każdy z pielgrzymów wiózł ze sobą swoje intencje, prośby i nadzieje. Patrząc na pochmurne i deszczowe niebo, liczyliśmy również na to, że Włochy przywitają nas piękną pogodą. Jednak pierwszy przystanek, w Budapeszcie, nie potwierdzał, aby nasze oczekiwania miały się spełnić. Przeszywający chłód, deszcz i silny wiatr zniechęcał nas do podziwiania uroków węgierskiej stolicy. Wspólna Msza św. oraz ciepłe wnętrza kościoła dodały nam otuchy. Nocna podróż przez Słowenię, również z bardzo silnym wiatrem, także do przyjemnych nie należała. Jednak nie to było najważniejsze. Staraliśmy się pamiętać, że jesteśmy pielgrzymami, a nie turystami i jedziemy w jakimś celu.

Po długiej trasie wreszcie dotarliśmy do San Giovanni Rotondo, które przywitało nas przepięknymi widokami i pierwszymi promykami słońca. Symbolika miejsca, w którym Ojciec Pio spędził ponad 50 lat swojego życia, jest niezwykle wymowna. Dzień tradycyjnie rozpoczęliśmy Mszą św., a później pod opieką naszych księży zwiedzaliśmy atrakcje najczęściej odwiedzane przez turystów (których rocznie przybywa tu ok. 7 milionów). Poznanie z bliska historii tak niezwykłego człowieka jak Ojciec Pio było jedną z najpiękniejszych chwil. Zapewne nie tylko dla mnie…

Podobnie było z wizytą u św. Rity. Przybliżenie nam historii kobiety, która w Polsce nie jest tak dobrze znana jak Ojciec Pio, to przypomnienie tego, jak ważna jest nadzieja. Nie należy jej nigdy tracić, nawet w najtrudniejszych chwilach naszego życia. Niestety, bardzo często, przytłoczeni problemami dnia codziennego, zapominamy o niej.

Zanim dotarliśmy do Rzymu, zatrzymaliśmy się jeszcze w Loretto, by odwiedzić Matkę Boską Loretańską, a także mieliśmy okazję pomodlić się w grocie skalnej Michała Archanioła i na własne oczy zobaczyć Cud Eucharystyczny z ponadtysiącletnią historią.

Po kilku dniach pielgrzymowania dotarliśmy do Rzymu. Symbol starożytnej potęgi powitał nas nareszcie słońcem, wspaniałymi zabytkami oraz tysiącami turystów. Na wyciągnięcie ręki znalazły się przed nami Panteon, Koloseum i cała masa innych, znanych na całym świecie zabytków. Tutaj zapach historii dało się czuć na każdym kroku.

Niedzielny pobyt w Watykanie dla wielu z nas był apogeum tej pielgrzymki. Tutaj był i nadal jest obecny nasz papież, który zawsze nas wspierał, Jan Paweł II. Do tego cudowna Bazylika św. Piotra z setkami niewiarygodnych rzeźb i obrazów, wspaniałymi posadzkami, kolumnami, witrażami. To uczta duchowa dla każdego odwiedzającego to miejsce. Msza św., jaką tam mieliśmy, była niesamowita. Przecież to tu jest kolebka naszego chrześcijaństwa, a my, Polacy, po polsku tu się modlimy? – tego typu myśli cały czas kotłowały się w mojej głowie.

Stojąc na Placu św. Piotra, z ust papieża Franciszka usłyszeliśmy niezwykle ważne słowa, które wypowiedział w czasie Niedzieli Miłosierdzia Bożego: „Miłosierdzie ma kluczowe znaczenie w życiu wiary i jest konkretną formą, poprzez którą ukazujemy zmartwychwstanie Jezusa…” – te słowa bardzo zapadły mi w pamięć.

W mojej refleksji na temat tego niezwykłego pielgrzymowania nieistotna jest chronologia wydarzeń, lecz to, co stanowiło sens naszej podróży: budowanie naszego życia w oparciu o świat wartości i o kulturę, z której wyrosła Europa. Bardzo wymownie podkreślił to ks. Ireneusz Skubiś w katedrze w Ołomuńcu, gdzie porównał dzisiejsze zaniedbanie wartości i zapominanie o tym, co jest najważniejsze, do choroby Alzheimera, która dziś dotyczy wielu osób. Dobitnym przykładem tej choroby jest m.in. wydarzenie „kulturalne”, w jednym z polskich teatrów, gdzie w odrażający sposób drwiono z najważniejszych dla katolików symboli wiary. Ks. Skubiś powiedział, że: „ (...) jest to polska Hiroszima, która symbolizuje dewiację moralną i naruszenie uczuć religijnych wszystkich katolików w naszej ojczyźnie”.

Włochy to kraj, gdzie historia i religia wzajemnie się przenikają. Jest tu ogrom miejsc i postaci, o których warto wiedzieć, które trzeba zobaczyć i doświadczyć. Podczas pielgrzymowania czas był jedynym naszym ograniczeniem, ale nigdy nie brakowało nam czasu na modlitwę – choćby w autokarze. Często jego wnętrze stawało się naszym drugim domem. Różaniec, śpiew i inne modlitwy pozwalały nam choć na chwilę zapomnieć o zmęczeniu, które jest stałym elementem pielgrzymki.

Poświęcenie to ważny element pielgrzymki, bo przecież – im trudniej, tym piękniej.