W listopadzie zakończył się Kongres Biblijny Archidiecezji Przemyskiej przygotowany i realizowany przez Dzieło Biblijne AP, którego moderatorem jest ks. dr hab. Stanisław Haręzga. Dzięki pastoralnej wyobraźni Księdza Moderatora i jego współpracowników Kongres przyjął oryginalną formułę czasowo-przestrzenną (odbywał się, począwszy od 26 września, przez sześć kolejnych sobót w wyznaczonych ośrodkach archiprezbiteratów) i programową (w pierwszej części Kongresu dominowały wykłady biblistów, a w drugiej wspólnotowa modlitwa Słowem Bożym i Eucharystia). Dydaktyczno-ewangelizacyjny wymiar Kongresu pozwala mieć nadzieję, że w wielu parafiach powstaną kręgi biblijne i dołączą do już istniejących podstawowych wspólnot formacyjnych. Dzięki takiej wartości dodanej parafia otrzyma inspirujący asumpt do zasłuchania się w Słowo Boże. Uważne wsłuchiwanie się w Słowo Boże rodzi wiarę, pogłębia drogę życia sakramentalnego oraz przynagla do świadectwa wiary. Poprzez pochylenie się nad Księgą Życia parafia stawać się będzie wspólnotą ewangelizowaną i ewangelizującą przez apostolską dynamikę małych grup eklezjalnych.

Żywa struktura parafii (wspólnota wspólnot) wpisuje się w nową wyobraźnię duszpasterską na miarę współczesnych wyzwań. Tak jak naród potrzebuje małych wspólnot, czyli zdrowych rodzin, aby mógł się rozwijać, tak Kościół potrzebuje małych grup, by orędzie zbawcze mogło dotrzeć do każdego człowieka. Owszem, trudności i przeszkód w głoszeniu Ewangelii jest dzisiaj co niemiara, ale przecież nigdy nie było idealnych czasów do przepowiadania. Nie można więc czekać na korzystniejsze uwarunkowania. Dzisiaj jest dobry czas, a nawet bardzo dobry, jeśli potraktować go w kategorii „kairosu”, czyli zbawczej obecności Boga „tu i teraz”. Małe grupy apostolskie – jeśli pielęgnują swój charyzmat przez systematyczną i głęboką formację – dają ich uczestnikom niezwykle mocne doświadczenie żywego Boga, a doświadczenie bliskości ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana przynagla do dzielenia się Ewangelią z innymi. Dzięki dynamice paschalnej wiary małe grupy powinny więc spełniać posługę ewangelizacyjną wobec całej parafii. W praktyce może ona wyglądać tak, że duszpasterze wybiorą jedną niedzielę w miesiącu na niedzielę świadectwa, co niewątpliwie będzie twórczym wyzwaniem dla istniejących w parafii grup apostolskich (dziecięcych, młodzieżowych i dorosłych).

We wskazaną niedzielę – przed każdą Mszą św. lub przed rozesłaniem – „ktoś” przygotowany z danej grupy składa świadectwo, adekwatne do pory roku liturgicznego. Na przykład według poniższego scenariusza:

Adwent – moje oczekiwanie na przyjście Pana, który jest i który wciąż przychodzi.

Okres Bożego Narodzenia – moje Betlejem (uczynić serce gościnnym dla Pana).

Okres zwykły – Pan mój i Bóg mój w codzienności.

Wielki Post – moje nawrócenie – ciągle zaczynam od nowa.

Wielkanoc – mój ukrzyżowany i zmartwychwstały Pan – spotkałem Go.

Zesłanie Ducha Świętego – Duch Święty mistrzem mojego wnętrza i apostolskiej aktywności.

Boże Ciało – Eucharystia moim największym skarbem.

Okres zwykły – przez piękno stworzeń odkrywam piękno Stwórcy (zaproszenie na wakacyjne turnusy rekolekcyjne, pielgrzymki, rajdy itp.).

Należy pamiętać, że świadectwa zawierają ewangeliczny blask o tyle, o ile są przemodlone i dobrze przygotowane, w myśl zasady – improwizacje bywają najlepiej przemyślane. Spełnienie wymaganych kryteriów zapewni świadectwu właściwe sobie wnętrze z mocą dotknięcia wnętrza słuchaczy, co więcej, spowoduje piękne poruszenie w ich sercach i być może zainspiruje do przyjęcia zaproszenia – jeśli chcesz spotkać Pana, pójdź za Nim – „zapisz” się do wybranej grupy parafialnej. Systematyczna praktyka „niedzieli świadectw” może się okazać dla wiernych swego rodzaju krokami światła w kierunku głębszej identyfikacji się z parafią, która nie jest tylko miejscem opieki duszpasterskiej, ale także i przede wszystkim wydarzeniem, wspólnotą zbawczego działania Kościoła.