Siostra Teresa, która od 15 lat pracuje na misjach w Boliwii i od kilu lat poświęca się działalności na rzecz obrony życia w tym kraju, przytacza liczby i fakty. W Boliwii matką zostaje się wcześnie, często w wieku 12-14 lat. Szacuje się, że ok. 30% kobiet przed ukończeniem 21 lat jest już matkami. Nikogo nie dziwi, gdy ojciec rodziny z dwojgiem lub trojgiem dzieci porzuca ją, pozostawiając kobiecie obowiązek utrzymania domu. Dwa wskaźniki, które odzwierciedlają poziom opieki nad matką i dzieckiem, tj. umieralność kobiet przy porodzie oraz umieralność noworodków, są bardzo wysokie.

Przeciwko cywilizacji śmierci

Centrum powstało w 2014 r. w nowym domu, wybudowanym przez siostry albertynki na przedmieściach miasta. Nadanie mu imienia św. Jana Pawła II było od początku oczywiste. Papież jest autorem encykliki Evangelium vitae, w której pisał o naglącej potrzebie ratowania życia ludzkiego. Przy każdej okazji wypowiadał się w obronie życia nienarodzonych. – Zainspirowane nauczaniem Jana Pawła II i charyzmatem naszego założyciela – św. Brata Alberta, który powołał nasze zgromadzenie w celu niesienia pomocy najbardziej potrzebującym, założyłyśmy ten ośrodek – opowiada s. Teresa. – Uznałyśmy, że najlepszym wypełnieniem tej misji tutaj, w Cochabambie, będzie ratowanie dzieci, młodzieży i rodzin przed plagą cywilizacji śmierci, jak określał nasze czasy św. Jan Paweł II.

Powszechna bieda w wielu rodzinach sprawia, że nastoletnie dziewczęta często pracują na ulicy: myją szyby samochodów albo prowadzą drobną sprzedaż. Samotność i lekkomyślność prowadzą do kontaktów, których konsekwencją jest ciąża. Młode kobiety pod presją ojca dziecka, swojej rodziny, a także organizacji feministycznych dokonują aborcji.

Centrum jest przystanią dla tych kobiet, które mimo trudnych warunków zdecydowały się urodzić dziecko. W 2018 r. ośrodek powiększył się – siostry dobudowały kuchnię, aby kobiety mogły ugotować ciepły posiłek dla siebie i dziecka. Oprócz kuchni jest mała salka, gdzie przebywają matki z niemowlakami. Mogą je tu przewinąć i nakarmić, a w wolnej chwili zająć się robótkami ręcznymi. Kobiety mogą robić różańce czy dziergać na drutach rzeczy, które potem sprzedają. W salce są materiały do takich prac. Tutaj odbywają się spotkania i „herbatki”, a raz w miesiącu odprawiana jest Msza św. w intencji nienarodzonych dzieci.

Ośrodek nie ma możliwości prawnych ani finansowych, aby mogły w nim zamieszkać matki ciężarne – często młodociane – lub z noworodkiem. Dzieje się tak tylko w wyjątkowych sytuacjach i tymczasowo – dopóki kobieta nie znajdzie źródła utrzymania i dachu nad głową, w czym zresztą siostry na miarę swoich możliwości pomagają.

Historie z życia wzięte

O istnieniu centrum kobiety dowiadują się w ośrodkach pomocy społecznej, z ulotek, które s. Teresa i wolontariuszki rozdają w przychodniach i szpitalach, czasem od znajomych. Każda historia jest inna. 16-letnia Sara jest już matką dwóch córek: Samantha ma półtora roku, Ruth – pięć miesięcy. Kiedy na świat przyszła pierwsza córka, lekarze założyli Sarze wkładkę antykoncepcyjną, która okazała się nieskuteczna. Po roku Sara przekonała się, że jest w ciąży, a lekarz powiedział jej, że sytuacja jest niebezpieczna, bo na badaniu USG widoczne było dziecko i tkwiąca w łożysku wkładka. Zaproponował aborcję. – Ofiarowałyśmy Sarze pomoc – opowiada s. Teresa. – Wspólnie prosiłyśmy Matkę Bożą z Guadalupe o wstawiennictwo i odmawiałyśmy Różaniec, aby dziecko urodziło się zdrowe. Tak się też stało – córeczka na cześć Matki Bożej otrzymała imię Celeste. Sara sama stwierdziła, że te narodziny to cud, i poprosiła mnie o obraz Matki Bożej z Gaudalupe. Powiedziała też, że w naszym ośrodku dużo zrozumiała i jej życie się zmieniło. Sara i ojciec dzieci – Carlos przygotowują się do sakramentu małżeństwa.

Niedawno do ośrodka zgłosiła się dziewczyna w zaawansowanej ciąży, która ze swoim narzeczonym uciekła z ogarniętej konfliktem Wenezueli. Nie mieli dokumentów, byli zadłużeni, nocowali na dworcu. Za poręczeniem sióstr została przyjęta do szpitala, gdzie szczęśliwie urodziła.

Opiekę u sióstr znalazła też 40-letnia kobieta odrzucona przez rodzinę. Szczęśliwie urodziła, a po kilku miesiącach, pogodzona z rodziną, wróciła do swojej wioski. Udało się też uratować życie w nieźle sytuowanej rodzinie z kilkorgiem dzieci, gdzie mąż namawiał żonę do aborcji. Po rozmowie z s. Teresą kobieta uznała, że przyjmie dar kolejnego życia, i przekonała do tego męża.

Sojusznicy pro-life

– Staramy się uświadamiać kobiety, wyjaśniać im, czym jest macierzyństwo i czym naprawdę jest aborcja, prowadzimy szkolenia w zakresie naturalnych metod planowania rodziny. Współpracuje z nami, jako wolontariuszka, lekarka, która została przeszkolona w zakresie naturalnego planowania rodziny w Meksyku. Mamy też panią prawnik, która pomaga porzuconym matkom uzyskać alimenty, ale to nie jest łatwe, bo sprawy trwają długo, a czasem nie mają pozytywnego finału – mówi s. Teresa.

Materialna pomoc to wyprawki dla noworodków i kołyski nazywane kołyskami pro-life. Pomysł kołysek z kartonu powstał w Finlandii, ale sprawdza się również w Boliwii. Rzecz w tym, że ubogie matki, zwłaszcza młodociane, nie mają warunków, aby zapewnić dziecku osobne łóżeczko, kupno wózka tym bardziej przekracza ich możliwości. Na prośbę sióstr albertynek w jednej z fabryk wykonano kilkaset kołysek z mocnego kartonu. Lekkie i łatwo dające się przenosić kołyski o wymiarach dostosowanych do niemowlęcia zapewniają matce i dziecku większy komfort. Kołyski pro-life są ofiarowywane także matkom, które rodzą dzieci w czasie swojego pobytu w więzieniu. W Cochabambie jest bowiem więzienie dla kobiet. Siostra Teresa jest w kontakcie z tą placówką. Tuż przed Bożym Narodzeniem spotkała się z przebywającymi tam czterema matkami brzemiennymi i sześcioma z małymi dzieciątkami, by wesprzeć je słowem, potrzebnymi rzeczami i kołyskami pro-life.

– Wiemy, że nasza działalność jest kroplą w morzu biedy i braku świadomości – podsumowuje s. Teresa. – Ale cieszymy się każdym dzieckiem, które udało się uratować, i każdą matką, która odkryła w sobie miłość do dziecka w swoim łonie. Bardzo prosimy o wsparcie nas modlitwą.