Czy można mówić o polityce w perspektywie ewangelizacji? Nie jest to pytanie całkiem niezasadne, a odpowiedź twierdząca musi budzić wątpliwości, skoro obie te rzeczywistości - polityka i ewangelizacja - dla wielu kojarzą się jako różne, nierzadko nawet jako zupełnie skrajne.

Ewangelizacja jest przede wszystkim świadectwem o Jezusie Chrystusie i troską o zbawienie człowieka. To ciąg działań w sferze ducha. Polityka dotyczy zaś tego, co doczesne, ziemskie i co dotyka sfery władzy, która nierzadko deprawuje człowieka, zniewala go lub nawet - jak powiadają niektórzy - odczłowiecza. Jeśli tak, to czy nie powinniśmy raczej mówić nie tyle może o ewangelizacji, co o humanizacji życia, o chrześcijańskiej humanizacji?

Dla uzasadnienia tej wątpliwości wypada podkreślić, że ewangelizacji w płaszczyźnie wykonawczej nie wystarczy sama znajomość języka Ewangelii. Z tą u polityków odwołujących się do wartości chrześcijańskich i nauczania społecznego Kościoła, jako inspirujących ich do twórczego udziału w różnych obszarach życia publicznego, bywa nie najgorzej. Ale sam język, którego - jak każdego innego języka - można się nauczyć, tu nie wystarczy. O wiele ważniejsza jest postawa ewangeliczna i " chrześcijański styl" realizowania misji ewangelizacyjnej. Sama chrześcijańska retoryka to stanowczo za mało.

Obserwując scenę polityczną, także tę w wymiarze lokalnym, te formacje i tych polityków, którzy odwołują się do społecznej nauki Kościoła, a więc po prostu do inspirującej ją Ewangelii, dostrzegamy nierzadko schizofreniczne niemalże zjawisko funkcjonowania w dwóch porządkach i dwóch wymiarach. Wyraźnie jawi się tu typowy dualizm: język Ewangelii - tak, postawa ewangeliczna i chrześcijański styl uprawiania polityki - nie.

Prezentacja takich zachowań powodować może mało optymistyczne reperkusje. Wydaje się bowiem, że aktualnie przy dość wyraźnej krytyce formacji odwołujących się do nauki społecznej Kościoła, istnieje duże niebezpieczeństwo nie tylko kontestacji tego nauczania, ale może nawet odrzucenia przez samych wierzących bez żadnej już próby jego zrozumienia i akceptacji rzeczywistych jego treści.

Rodzić to musi pytanie, czy to odrzucenie nie pociągnie za sobą krytyki samego Kościoła, w którym - chociaż niekoniecznie za Jego przyzwoleniem - te formacje się legitymizowały. Czy wobec tego taki styl uprawiania polityki nie jest swoistą antyewangelizacją?

Niebezpieczeństwo takie istnieje, ale równocześnie jest dużym wyzwaniem dla stowarzyszeń i ruchów katolickich, bardziej autentycznych i bardziej lojalnych wobec deklarowanych wartości. Jest to wyzwanie do podejmowania dzieła kształtowania właściwej formacji ludzi zdolnych do działalności publicznej - społecznej i politycznej, zgodnie ze wskazaniami nauki społecznej Kościoła, a więc siłą Ewangelii.

Potrzebna jest tylko płaszczyzna porozumiewawcza i koordynacyjna dla zorganizowanych struktur laikatu katolickiego na szczeblu lokalnym. W naszej diecezji taką płaszczyznę powinno stanowić Chrześcijańskie Forum Społeczne. I to pod jego egidą winna odbywać się formacja katolicko-społeczna i polityczna członków ruchów i stowarzyszeń katolickich poprzez międzystowarzyszeniowy Ośrodek Katolickiej Formacji Społeczno-Politycznej oraz formacja duchowa, czyli dbałość o kondycję moralną i życie religijne w ramach Duszpasterstwa Osób Odpowiedzialnych za Sprawy Społeczne.