Podniesienie dekanalnej świątyni dekanatu Bolesławiec Wschód do tak wysokiej godności było spełnieniem prośby, jaką na ręce Biskupa Legnickiego skierował dotychczasowy jej proboszcz ks. prał. Władysław Rączka. W uzasadnieniu przypomniał historyczne fakty świadczące o mariologicznym charakterze posługi duszpasterskiej bolesławieckiej parafii od momentu jej erygowania. Należy dodać, że owej problematyce ks. Władysław Rączka poświęcił także pracę licencjacką, omawiającą maryjny charakter duszpasterstwa na terenie bolesławieckich dekanatów w okresie powojennym w latach 1945-1970.
Mocą dekretu Biskupa Legnickiego ks. Rączka został pierwszym kustoszem bolesławieckiego sanktuarium maryjnego.
Nowym proboszczem, a zarazem dziekanem dekanatu Bolesławiec Wschód od dnia 28 czerwca br. został ks. Andrzej Jarosiewicz, dyrektor Wydziału Duszpasterskiego Legnickiej Kurii Biskupiej oraz dotychczasowy kapelan bp. Tadeusza Rybaka. Ustępujący po prawie czterdziestoletniej posłudze duszpasterskiej w Bolesławcu, ks. Władysław Rączka ustanowiony został honorowym proboszczem parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz honorowym kustoszem bolesławieckiego sanktuarium maryjnego.
Modlitwie eucharystycznej przewodniczył biskup legnicki Tadeusz Rybak, w koncelebrze ks. inf. Władysława Bochnaka, ks. Władysława Rączki oraz duchowieństwa dekanatu Bolesławiec Wschód. W pasterskim słowie skierowanym do wiernych Biskup Legnicki zwrócił się do wielce zasłużonego i drogiego nam wszystkim ks. prał. Władysława Rączki, mówiąc: „Bracie i przyjacielu, Bolesławiec jest miastem o długiej i bogatej historii. Jej ostatni rozdział tworzycie wy, drodzy bracia i siostry w Jezusie Chrystusie. Miasto Bolesławiec ma szczególne zasługi w historii Dolnego Śląska, a zarazem zajmuje szczególne miejsce w życiu diecezji legnickiej. Perłą tego pięknego miasta jest świątynia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja, w której przez wieki wierni spotykali się i spotykają z Jezusem Chrystusem. Ale spotykamy się tutaj także z Matką Zbawiciela i Matką Kościoła, aby przed Maryją otworzyć swoje serce, a Ona, Matka nas wszystkich, nieustannie pomaga nam usłyszeć Dobrą Nowinę, jaką przynosi człowiekowi Jej Syn. Przypomina nam, że człowiek zniewolony grzechem może odzyskać wolność, kiedy zanurzy się swoją wiarą i miłością w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. To uwolnienie z niewoli grzechu jest odzyskaniem naszej ludzkiej godności i drogą do szczęścia człowieka już tutaj na ziemi, ale przede wszystkim w wieczności. Zniewolenie jest widocznie w całej ludzkiej historii, a w szczególności w naszych współczesnych czasach, przynosi tyle zła naszym rodzinom, naszemu społeczeństwu i naszemu państwu, co w konsekwencji prowadzi do destrukcji ludzkiej istoty i kulturowego dziedzictwa ludzkości. A człowiek jest wezwany, by żyć godnością, a we wzajemnych relacjach z bliźnimi winien postępować według wskazań Chrystusa i Jego Ewangelii. Jest to droga prowadząca do wyjścia z niewoli zła. Szczególną rolę w uwalnianiu każdego z nas z pętów zła i prowadzeniu do wolności odgrywa Maryja. Sam Bóg chciał, aby Maryja była obecna w dziele Chrystusa i aby zawsze wspomagała tych, którzy są z Chrystusem związani i zmagają się o swoją wolność i wolność innych ludzi. Maryja w szczególny sposób brała udział w odkupieniu człowieka i po wniebowzięciu jest dla wszystkich ludzi wielkim znakiem zwycięstwa człowieka, który dzięki Chrystusowi osiągnął wolność i raduje się życiem wiecznym. Maryja, która stała pod krzyżem, widziała, ile kosztuje Chrystusa zwycięstwo nad złem, jakie popełnił człowiek. Dlatego z taką wielką miłością i zaangażowaniem spieszy nam z pomocą, abyśmy nie utracili tej łaski, jaką nam wysłużył Chrystus. Maryja jest nieustannie wśród nas, wysłuchuje naszych próśb, wspiera swoim wstawiennictwem, ale jest i wezwaniem, abyśmy zawsze byli wierni Chrystusowi. Również w tej bolesławieckiej świątyni jest zawsze blisko ludzi, blisko ludzkich spraw, ludzkiej radości i ludzkiego bólu. Kto przychodzi do Niej tu, do świątyni, otrzymuje umocnienie i budzi się w nim nadzieja na zwycięstwo zła. Bolesławiecka świątynia zasługuje na szczególny szacunek i troskę. Należy się szczególny szacunek tym, którzy troszczą się duchowo i materialnie o ustawiczny rozwój tej świątyni, o renowację jej zabytkowego wnętrza. Rozpoczęte prace renowacyjne są optymistycznym prognostykiem stworzenia z nowego sanktuarium maryjnego wizytówki dla całego Dolnego Śląska i świadectwem troski Polaków o dziedzictwo kultury tego regionu Europy. Na szczególną wdzięczność zasługuje opiekun tej świątyni i jej proboszcz ks. prał. Władysław Rączka. Mając na względzie doniosłe znaczenie tej świątyni dla życia religijnego miasta i rolę, jaką spełniała i spełniać będzie dla wzmacniania kultu maryjnego, z radością przyjąłem prośbę miejscowego duszpasterza, aby świątynię tę wyróżnić i nadać jej tytuł lokalnego sanktuarium maryjnego. Tytuł ten ogłaszam uroczyście dziś, w święto Matki Bożej Nieustającej Pomocy”.
Po zakończonej homilii Biskup Legnicki przedstawił sylwetkę nowego kustosza sanktuarium, dziekana Dekanatu Bolesławiec Wschód i proboszcza parafii ks. Andrzeja Jarosiewicza, który przyjmując nowe obowiązki wobec Kościoła Chrystusowego powszechnego i partykularnego, złożył przysięgę wierności Jego nauce i prawom Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz pasterzom Kościoła - stróżom wiary i depozytu Chrystusowego nauczania zawartego na kartach Ewangelii.
Historyczny fakt podniesienia bolesławieckiej świątyni do godności lokalnego sanktuarium maryjnego upamiętni kielich mszalny, który ofiarował wiernym ziemi bolesławieckiej Biskup Legnicki. Przed udzieleniem pasterskiego błogosławieństwa odchodzącemu Księdzu seniorowi - honorowemu proboszczowi i kustoszowi maryjnego sanktuarium delegacje władz samorządowych, ruchów i stowarzyszeń katolickich oraz indywidualnie wierni bolesławieckich parafii złożyli podziękowania za trud prawie czterdziestoletniego posługiwania duszpasterskiego na ziemi bolesławieckiej.

Kościół parafialny pw. Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja w Bolesławcu w ciągu wieków ulegał wielokrotnie przebudowie. Najstarsza wzmianka o tutejszym proboszczu imieniem Vlasteus pochodzi z roku 1261. Być może był on proboszczem nieistniejącego już kościoła pw. św. Doroty. Dopiero przekaz z roku 1298 wymienia Matkę Chrystusa i św. Mikołaja jako patronów. Kościół jest rzadką na Dolnym Śląsku budowlą sakralną, pseudohalową z trójnawowym prezbiterium. W okresie wojny trzydziestoletniej uległ poważnemu zniszczeniu w czasie pożaru w roku 1642. Prace renowacyjne prowadzono do roku 1692 i ukończono je pod kierunkiem Simonetiego. Obecne wyposażenie kościoła pochodzi z II połowy XVII i I połowy XVIII w. Ołtarz główny jest dziełem Jerzego Leonarda Webera, który otrzymał zlecenia na jego wykonanie w roku 1723 od fundatora, którym był proboszcz Blkutvogel. Ołtarz ma typową wielokondygnacyjną przestrzenną strukturę podkreśloną zdwojonymi kolumnami. Miejsce centralne zajmuje grupa Wniebowzięcia.