Wielu, słysząc o pieszym pielgrzymowaniu, pyta: po co? Po co wędrować kilkanaście dni w słońcu, znosić niewygody, marzyć o własnym łóżku, kiedy można w kilka godzin, wygodnie i bezproblemowo znaleźć się na Jasnej Górze?
Na te pytania nie sposób odpowiedzieć. Temu, kto z pielgrzymką się nie zetknął, kto jej nie posmakował, nie sposób jej fenomenu wytłumaczyć. Bo jest to fenomen. To, że w naszych wygodnych i nastawionych na zysk czasach zbiera się kilkuset ludzi chcących spędzić kilkanaście dni w drodze; to, że znoszą oni różne uciążliwości (i wcale na nie nie narzekają); to, że traktują tę wędrówkę nie jako przebycie pewnej drogi, ale jako czas na przeżycie w drodze rekolekcji - to wszystko niewątpliwy, wspaniały fenomen, z którym co roku na nowo mamy do czynienia.
W tym roku nasza diecezjalna pielgrzymka wyruszyła już po raz dwudziesty. Jakby nie patrzeć - mały jubileusz. Znaleźli się tacy, którzy zechcieli ten jubileusz specjalnie zaznaczyć - kilkunastoosobowe grupy rozpoczęły pielgrzymowanie już 25 lipca z Mrzeżyna i z Łukęcina. 20 dni na 20-lecie - czemu nie? Tego samego dnia w Świnoujściu tradycyjnie pielgrzymi spotkali się na Apelu Jasnogórskim na plaży. To coroczny rytuał, specjalne wprowadzenie do kilkunastodniowego przeżywania drogi. Później były kolejne dni marszu, dołączały kolejne grupy - z Kamienia Pomorskiego, Gryfic, Łobza, Nowogardu. 29 lipca - jak co roku - od Pani Fatimskiej na Osiedlu Słonecznym wyruszyła zasadnicza część pielgrzymki. Tego samego dnia jedna z grup wyszła z Myśliborza. W sumie przewinęło się przez pielgrzymkę 700 osób; jedni szli tylko kilka dni, inni od morza po Jasną Górę - wszyscy ze szczerą wolą przeżycia czegoś wyjątkowego.
Gdy osoby nieznające rzeczywistości pielgrzymki pytają o wrażenia z drogi, spodziewają się, że będzie mowa o zmęczeniu, poranionych nogach, niewygodach na trasie. Owszem, to też jest obraz pielgrzymki. Bez narastającego zmęczenia, bez „bąbelków”, bez gościnnych gospodarzy na trasie, jej obraz byłby niepełny. Kiedy jednak po kilkunastu dniach wędrówki pątnik staje u celu - w tym wypadku pod Szczytem Jasnej Góry - liczy się co innego. Liczy się to, na ile pielgrzymka nas przemienia, na ile pomaga lepszymi wrócić do codzienności, na ile te rekolekcje w drodze skutkują naszym nawróceniem. Obserwując pielgrzymów na całej trasie, widząc ich zaangażowanie w Liturgię, w wieczorne nabożeństwa, śledząc ich uczestnictwo w programie pielgrzymki, mogę powiedzieć, że ta pielgrzymka była naprawdę owocna. Tak wiele dobra w niej się ujawniło, tak wielu przeżyło „Wakacje w niebie”, dla tak wielu była ona przeżyciem jedynym i niepowtarzalnym.
Ogromna w tym zasługa tych, którzy pielgrzymkę przygotowali i prowadzili. Poszczególnym grupom przewodzili kapłani: ks. Janusz Szczepaniak, ks. Robert Kos, ks. Arkadiusz Skwara i ks. Adam Krzykała. Nie ocenione zasługi wnieśli ci, którzy na trasie są mniej widoczni, ale bez których pielgrzymka nie miałaby szansy zaistnieć: szef trasy ks. Kazimierz Łukjaniuk (pełniący swoją funkcję wiernie i nieprzerwanie od 20 lat!) i szef całej pielgrzymkowej logistyki ks. Paweł Ostrowski. Za włożony trud i zaangażowanie niech im będzie wielka cześć i podzięka.
Następna piesza pielgrzymka na Jasną Górę za niecały rok. To już niedługo. Pomyśl, czy nie chciałbyś także przeżyć swoich WAKACJI W NIEBIE?
Uczestniczka pielgrzymki