Przypadek sprawił, że ta historia rozgrywająca się za klasztornymi murami nie przeszła całkiem niezauważona. Po trosze uczestniczyła w niej część lokalnej społeczności pewnej miejscowości naszej diecezji, jak i kilkanaście innych osób, częściowo nawet z zupełnie innego krańca Polski.
Historia zaś łączy się z nadejściem mrozów i śniegu, który w styczniu przykrył bielą szarawy i prawie budzący się już do wiosennego życia krajobraz. Właśnie wtedy piec centralnego ogrzewania - notabene oczekujący zaplanowanej za niedługi czas wymiany - odmówił posłuszeństwa. Stare mury klasztoru stały się tak zimne, że część sióstr musiała wyjechać do domów rodzinnych, by uchronić się przed zimnem. Pozostałe zaś, opatulone we wszelkie możliwe ubrania, na noc wracały do kilku cel, które przylegały do kuchennego komina i w których temperatura nie była jeszcze zbyt niska.
Ten konieczny wstęp może nieco zmylić, więc już teraz należy dodać, że nie chodzi o to, co w wyniku tak niespodziewanej „klęski” działo się poza murami klasztoru, ale raczej o to, co ta bieda wniosła właśnie w te mury.
Ktoś miał okazję usłyszeć parę ciekawych szczegółów opowiadanych przez jedną z sióstr, która w ten sposób dzieliła się troskami wspólnoty i prosiła o modlitwę. Przy okazji odsłoniła nieco z tego, co ta niespodziewana sytuacja wniosła za klasztorne mury - jak to siostry potrafią się uśmiać jedna z drugiej widząc, że są tak opatulone, iż prawie ruszać się nie mogą, jak wiele miłości zrodziła ta sytuacja, która niekiedy zmuszała do dzielenia paru metrów kwadratowych ciasnej celi z innymi siostrami… I wreszcie - jak z humorem można opowiadać o kilkunastodniowych niedogodnościach codziennego życia w takich warunkach i jak na wszystko można patrzeć z wiarą.
Zaraz za progiem Wielkiego Postu i tuż przed szalonym pewnie (jak doświadczenie lat poprzednich uczy) przeżywaniem dnia św. Walentego, to nic nieznaczące wydarzenie, które zdawałoby się dotyczyć tylko tamtej grupy sióstr oddzielonych od świata, może mieć nieco szerszą wymowę. Wskazuje bowiem na dwojaką prawdę. Pierwsza to ta, że nie warto i nie można mówić o miłości, jeśli nie została ona poddana próbie. To tylko słowa o miłości, które zaraz zostawiają gorzki posmak niezaspokojonego pragnienia. Dlatego właśnie dla chrześcijan znakiem miłości jest krzyż, który świadczy wymownie o miłości Boga - miłości ponad miarę ludzką i miłości wypróbowanej.
Druga prawda dotyczy radości, której brak nawet najszczersze pragnienie miłości może uczynić trudnym do zniesienia. O dziwo, jak przypominają błogosławieństwa, a także i kilka innych miejsc w Ewangelii, nie mówiąc już o Pawłowym radowaniu się z udziału w cierpieniach Chrystusa, chrześcijańska radość rozkwita właśnie tam, gdzie przychodzi trudność, prześladowanie czy cierpienie. Bowiem właśnie tam jest okazja, by miłować jeszcze więcej - a stąd już tylko krok do prawdziwej radości, takiej nieudawanej, niepotrzebującej wiele.
Czyż więc nie o tego ducha Wielkiego Postu chodzi - by wszelkie umartwienia i praktyki pokutne pozwoliły dojrzewać prawdziwej miłości i radości, która odsłoniła się w pełni w tajemnicy zmartwychwstania?